website update van:
01-
RSS-
© 2008-
Niet iedere senior kan nog even goed autorijden als vroeger.
20 oktober 2006
Rijvaardigheids test voor senioren. G. Plakmeijer (instructeur) rijdt een half uurtje met Joh. Roschar (92) mee. Na de rit bespreken zij samen hoe het is gegaan. Voor vertrek worden de lichten gecontroleerd.
’U zegt wel dat ik over mijn schouder moet kijken, maar uit mijn ooghoeken zie ik
alles al!” Fetty de Groot (77) verdedigt zich tegenover haar rijinstructeur. Ze doet
mee aan een vrijwillige rijvaardigheidstest voor 55-
In haar eigen zilvergrijze Ford Focus, met instructeur Pasman naast zich, rijdt De
Groot door Voorthuizen. Al na één minuut vraagt Pasman enigszins plagend: „Hoe hard
mag u hier?” „Vijftig”, antwoordt De Groot. Pasman zwijgt met een milde glimlach
op zijn gezicht – totdat ze het bord voorbij rijden dat het einde van de 30-
Nederland mag dan vergeven zijn van de regels en verboden, veel regels voor de bejaarde automobilistzijn er niet. Het enige dat verplicht is, is dat mensen vanaf hun zeventigste iedere vijf jaar een medische test moeten ondergaan. Die bestaat met name uit een controle op zicht, gehoor en evenwicht. Ook wordt de bloeddruk gemeten en de urine gecontroleerd op suikerziekte.
Maar als je lichamelijk in orde bent, wil dat dan ook zeggen dat je goed meekomt in het hectische, hedendaagse verkeer? Veel ouderen maken zich daar zorgen over en de vrijwillige rijvaardigheidstesten zijn in Nederland dan ook een groot succes.
In Barneveld is het niet anders. Deze dag is al de derde die de plaatselijke VVN
organiseert, en opnieuw zitten de zestig beschikbare plekken vol. De middag bestaat
uit een theorieles, een zicht-
Het gezelschap dat op de dag is afgekomen is oud, maar voor het overige gemêleerd: hun leeftijd ligt tussen de 55 en 92, er zijn mannen en vrouwen, ze hebben wel of geen bril. Wat hen bindt is één ding: allemaal rijden ze auto en allemaal willen ze nog niet zonder.
Hun komst is verstandig en terecht, zegt de 66-
„De overheid zou moeten denken aan de steeds groter wordende groep ouderen, en niet alleen aan de jongeren. Het verkeer is zo veranderd dat het rijden voor ouderen veel complexer is geworden.
„U herkent het misschien wel”, spreekt hij zijn publiek toe, „veel mensen durven hier wel over de landweggetjes op de Veluwe te rijden, maar zodra ze de snelweg op moeten, krijgen ze trillende handen en hartkloppingen.”
Onzekerheid is bij De Groot geen probleem. In de theorieles komt vooral haar eigenwijsheid boven. Hoe je moet kijken, wordt haar voorgehouden, hoe belangrijk opletten is. Lens Vossen van Veilig Verkeer Nederland legt er nogal de nadruk op. Hij hamert op goed naar links en rechts kijken, ’ook door bejaarden’. „Ik zie wat ik zien moet, hoor”, snuift De Groot verontwaardigd. En dan, fluisterend: „Wat een muggenzifter.”
Diezelfde Fetty de Groot vertelt even later, terwijl ze wacht op haar beurt bij de ’zintuigtesten’, dat ze haar rijbewijs ooit op een slof en een oude voetbalschoen heeft gehaald.
„Het stelde echt niks voor, destijds”, zegt ze. „Je deed een beetje theorie, en daar kreeg je een mondeling examen over. Vervolgens moest je bijvoorbeeld fileparkeren. Toen hadden ze nog een streepje op de achterruit staan, zodat je de auto er keurig in kon steken. Dat hebben ze nu niet meer, geloof ik. En ik heb er maar zo’n tweehonderd gulden voor betaald. Maar ja, het is dan ook al 45 jaar geleden.”
Dan komt wijkagent Schoenmaker het zaaltje binnen. „Oh, daar heb je de sterke arm”, roept De Groot ondeugend. „Komt u ons volgen?” „Nee hoor, mevrouw”, knipoogt hij. „Vandaag kunt u uw rijbewijs nog houden.”
Schoemaker heeft wel veel ervaring met het innemen van rijbewijzen. Dat gebeurt als iemand te hard rijdt, of zich bijzonder gevaarlijk gedraagt op de weg. Menig oudere overkwam het al.
Schoenmaker is een vat vol anekdotes: „Een klein jochie heeft me weleens gevraagd of ik alstublieft zijn vaders rijbewijs af wilde pakken, omdat die zo langzaam reed”, lacht hij. Maar op een serieuze toon gaat hij verder. „Ik krijg soms echt de vraag of ik iemands rijbewijs in wil nemen. De omgeving vindt het dan niet langer verantwoord. Dan hoop je maar dat je diegene kunt overtuigen. Maar soms moet iemand dwingen met een verordening.” Schoenmaker is ook voorstander van de verplichte rijtest voor ouderen: „Dagen als deze zouden verplicht moeten zijn. De medische testen voor senioren zijn niet voldoende.”
Intussen heeft de oudste deelnemer van die middag, J. Roschar (92), zijn rijles net achter de rug. Instructeur Plakmeijer is niet bepaald tevreden. „Meneer Roschars rijbewijs is nog ruim vier jaar geldig. Daarna lijkt het me verstandig om het niet meer te verlengen”, zegt hij. „Zijn rijstijl en zicht zijn niet zo goed meer. We willen mensen graag mobiel houden, maar we moeten wel eerlijk blijven.”
Roschar zelf vindt het wel meevallen. „Ik voel me best zeker op de weg. Behalve ’s avonds, dan voel ik me niet veilig genoeg.” Bovendien: hij heeft zijn auto nodig. „Ik heb geen kinderen en nog maar weinig familie. Het lijkt me verschrikkelijk om me altijd overal naartoe te laten rijden. Ik wil niet afhankelijk zijn. Dus ik weet echt nog niet of ik mijn auto over vierenhalf jaar wegdoe.
Fetty de Groot hoort het niet meer, zij zit met een enorme koptelefoon op haar hoofd. Daaruit komen piepjes op verschillende toonhoogten. Steeds als ze iets hoort, moet ze op een knop drukken. Geen probleem. „Ja”, schept ze op, „Fysiek heb ik het wel goed voor elkaar. Al heb ik wel snel een zonnebril nodig”, geeft ze toe. „En natuurlijk ook nog mijn gewone bril.”
Ook bij de extra rijles, het gewildste onderdeel van de rijvaardigheidsdag, doet ze die zonnebril meteen op. Instructeur Pasman complimenteert haar ervoor. „Ook bij het autorijden geldt: een goede voorbereiding is het halve werk.”
En dan blijkt dat De Groot ruim voldoende over haar schouder kijkt. Behalve een incidenteel ’een beetje kalm aan, hè, mevrouw’ heeft Pasman dan ook niet veel aan te merken op De Groots rijstijl. „U kunt nog jaren vooruit.”
Niet iedereen durft mee te doen aan een vrijwillige rijvaardigheidstest. Mensen zijn bijvoorbeeld te onzeker of bang dat het rijbewijs wordt ingenomen. Maar dit laatste is bij vrijwillige testen niet het geval. Mensen krijgen alleen advies en zijn verder tot niks verplicht. Maar voor de onzekere oudere automobilist, en uiteraard alle andere geïnteresseerden, een paar tips:
* Laat minstens één keer per jaar het zicht, het gehoor en eventueel het reactievermogen testen. U kunt hiermee terecht bij de huisarts.
* Laat ook uw nek controleren, om er zeker van te zijn dat u de dode hoek kunt zien.
* Vermijd piekuren.
* Plan de route als u niet helemaal bekend bent met de weg.
* Misschien even wennen, maar u kunt uw rempedalen dusdanig af laten stellen dat u minder kracht hoeft te zetten.
* Twijfelt u op de weg of bent u onzeker over bepaalde onderdelen van het autorijden, dan kunt u altijd één of meer extra rijlessen nemen.
Bron: Trouw